چندی پیش هفته نامه ایراندخت با مدیر مسئولی آقای حسین کروبی و تحت نظارت آقای قوچانی مطلبی در مورد نسل اولیهای موسیقی پاپ تحت عنوان ستاره های دنباله دار

منتشر نمود که جوابیه ای برای آن هفته نامه نوشتم و قصد داشتم برای این نشریه ارسال نمایم ولی منصرف شدم و احساس کردم این نوع تحلیل ها ارزش پاسخگویی ندارد آن هم پاسخ به نشریه ای که در این عرصه پر هیاهو و پر مسئله نظرش معطوف است به دکوراسیون داخلی منزل فلان هنرمند عرصه سینما و تلویزیون  ولی از آنجا که بعضی از دوستان از چنین قضاوتی آزرده شده بودند تصمیم گرفتم متن جوابیه را در وبلاگم قرار دهم تا حد اقل در نشریه شخصی خودم برای دوستان عزیزم نظرم را داده باشم .بریده مطلب مذکور را در همین پست برای آگاهی دوستان قرار داده ام .

1

نشریه محترم ایراندخت
با سلام و آرزوی توفیق برای شما لازم دیدم پس از رویت مقاله ای تحت عنوان ستاره های دنباله دار در صفحه شماره ۲۶ آن هفته نامه به تاریخ ۱۰ اسفند ۸۷ ، نکاتی را متذکر شوم و امید دارم به گونه ای مقتضی نوشته من را در هفته نامه ایراندخت منعکس نمایید .
سال ۷۵ که جرأت حضور  در عرصه موسیقی پاپ برای خیلی ها وجود نداشت همین جماعت به تعبیر شما نسل اولی ها آمدند و طلسم را شکستند و عرصه را برای حضور نسل های بعدی آماده کردند . زمانی که تصمیم به اجرا ی زنده میگرفتیم ما را به مرگ تهدید میکردند ، با پنجه بوکس و زنجیر از ما و هوادارانمان پذیرایی میکردند و ما زیر باران این تهدیدات و ناسزاگویی ها از حضور و زنده کردن موسیقی موسوم به پاپ شانه خالی نکردیم . آن زمان شما تحلیلگران صاحب نظر عرصه موسیقی و دلسوزان این هنر کجا بودید ؟ جناب آقای حسین کروبی ، مدیر مسئول هفته نامه ایراندخت ، یادم نرفته در جلسه ای که به دعوت پدر و مادر جنابعالی شرکت کرده بودیم یک روحانی مسئول برگزاری مراسم با کمال بی ادبی به پشت سن آمد و  صدا زد آقایان مطربها آماده بشن بیان برنامه شون را اجرا کنند که با عکس العمل بسیار شدید اینجانب مواجه شد ، آری ما در چنین فضایی و در چنین جوی پای به عرصه هنر موسیقی گذاشتیم . آن زمان ما با عشق و علاقه اعتقادی پای به میدان گذاشتیم و برای شخص من مبارزه با تفکرات ارتجاعی در میدان هنر و البته هنر موسیقی همانند حضورم بود در میدان نبرد و مبارزه هشت سال دفاع از کشور و میهن عزیزم ایران .
وقتی رسانه ملی تبدیل شد به محل تخریب هنر موسیقی ، وقتی اهداف سیاسی نوع وسیله را برای رسیدن به اهداف سیاسی  توجیه میکرد ، وقتی قرار شد هنرمندان ابزار رسیدن به قدرت و فریب مردم شوند من و امثال من به اعتراض فرصت های طلایی را از خودمان گرفتیم و داوطلبانه خواستیم تا کارهایمان از صدا و سیما پخش نشود  و به تعبیر شما در اوج قدرت ناگهان از میدان هنر منها شدیم ، آن زمان شما ژورنالیست های روشنفکر و هنر دوست کجا بودید ؟ آنگاه که ما نیاز به حمایت داشتیم تا از حرمت هنر پاسداری کنیم شما به چه کاری مشغول بودید که امروز اینگونه  در مورد من و ما قضاوت میکنید .
اگر به هنرمند فرمایشی بودن تن داده بودیم و نقل مجالس آقایان میشدیم و به سفارش کار تولید میکردیم و عرضه مینمودیم قطعا امروز بر عرش نشسته بودیم و نه بر فرش اما چکنیم که به هنر فروشی خو نکرده ایم . فرموده اید هر بار که توفیقی پیدا نکردیم سراغ شغل دیگر خودمان رفتیم غافل از اینکه من هیچگاه هنرم را منبع درآمد و شغلم قرار ندادم و به همین دلیل نیز در عرصه هنر بنده مادیات نبودم و دریغ از فهم این مطلب توسط شما که اصولا نگاهتان به هنر از جنسی دیگر بوده است .
امیدوارم متوجه شده باشید چرا حضور من و ما در عرصه هنر کم رنگ شده بود و شده است . وقتی سالهای متوالی به شما مجوز اجرای زنده ندهند ، وقتی بر اساس یک تمایل دو طرفه سالها حضور شما در رسانه منتفی شود و وقتی نام شما سال ها در لیست ممنوع الپخش ها باشد حتما برای یک هنرمند یعنی مرگ تدریجی ولی بر خلاف خواسته  آن کسانی که منتظر نابودی ما بودند هنوز زنده ایم و نفس میکشیم . اما برایمان درد آور این است که حتی امثال شما که ادعای روشنفکری دارید نیز نفهمیدید ما چه کردیم و جوانمردانه قضاوت نکردید .
اینکه مردم ما را میخواهند و کارهایمان را دوست دارند یا نه ،با مردم، ولی این تعبیر که ما هر از گاهی هوس میکنیم و بر میگردیم جز از یک فکر منحرف و جز از یک وجدان خواب بر نمی آید . واقعا این اوج بی انصافی و ناجوانمردی است که یک نشریه به اصطلاح اصلاح طلب روشنفکر مآب در باره من و امثال من اینگونه قضاوت نماید و از همه بیشتر برای آقای قوچانی متاسفم که تحت نام ایشان این بی حرمتی ها صورت میگیرد .  البته شاید انتظار من از هفته نامه ای که توجه ویژه اش به هنر در دکوراسیون داخلی منزل یک هنرپیشه سینما خلاصه میشود انتظار نا بجایی است .خداوند وجدان ما را همواره بیدار نگه دارد.
حسین زمان